سهــى زكــي

انا اللى بشوف الصبح غير كل صباح بشوفه دايما نور بيزق التعب عن الحيل بعد ما ارتاح انا اللى عينى مش عاوزا تصدق غير اللى بتشوفه من أول ما اليمام يزووم على اعشاشه اللى سايبها امانه على بيوت الطيبين لحد الرسايل اللى بتدق البييان واحنا قاعدين انا انت يا انسان مش خايف من بكرا ولا المستخبى فيه لأنى زى زيك مؤمنه ان مفيش غير خير جاى به اصل اللى مستنى خير دايما بيلاقيه .. ده مش كلام عبيط بصبر نفسى به .. دى شهادة الايام اللى مرت بتقلها وكانت بتشككنى فيه .. أنا اللى مبعرفش اهين الناس عشان مخدتش حقى منهم ولا حتى عشان مش شايفين حقوقى .. لأنى بوكل اللى اهم منهم يتصرف لى فى حقوقى .. فاقعد زى أميرة بيخدمها القدر وانا بتفرج على دورة الزمن و حراسى بتقول لى روقى انا اللى مش هاتكره الحياة عشان فيها ابو الغضب قاعد يشوه فيها .. انا انت ياللى شايف اللى بيحبها ويبنيها وعينك بتخفى بمنتهى الاصرار كل اللى ماسك سلاح وبيدمر فيها .. انا اللى بتكره تشوف الدم بس مستعدة تفدى اللى تحبه بكل ما لها ولو دمى يوفى حق المحبة للى ساندونى كنت صنعت ازايز من الماظ وعبيته فيها .. لكنى على قد حالى وحالى هو عشقى للدن